BE-HIVE THEATRE FESTIVAL
Περνάει μήπως κάτι από μένα και σε σας εκεί έξω, σε σένα τον ένα ή σε εσάς τους πολλούς, που είστε ενωμένοι μαζί μου σαν τις μέλισσες με την βασιλισσά τους; Με νιώθετε, μέλη εσείς του διασπαρμένου μου κορμιού; Ακούτε τα ανήκουστα λόγια μου, τώρα ή και πέρα από τον χρόνο; Ψάχνεις για εμένα, εσύ, ο άλλος μου εαυτός; Αναζητάς την μνήμη σου, που είναι κοντά μου; Θέλεις να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο, διασχίζοντας τις ατελείωτες αίθουσες σαν να ‘ταν αστέρια, βήμα με βήμα, εικόνα την εικόνα;
Και θα συναντηθούμε άραγε ποτέ, κάποια φορά ή έξω από τον χρόνο;
— Μίχαελ Έντε, Ο καθρέφτης μες στον καθρέφτη, 1984
Σε μια μάλλον λίγο σαδιστική (αλλά επιστημονικά στοχευμένη) διάθεση, η Sarah Kocher, βοηθός καθηγήτρια οικολογίας και εξελικτικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton αναρωτήθηκε πως αντιδρούν τα «κοινωνικά έντομα» όπως οι μέλισσες σε καθεστώς απομόνωσης. Το εργαστήριό της προχώρησε σε μια συγκριτική μελέτη χωρίζοντας το δείγμα των νεαρών μελισσών σε τρεις ομάδες: Μια ομάδα σε πλήρη απομόνωση, μια δεύτερη σε περιορισμένη επαφή με άλλες μέλισσες και μια τρίτη που παρέμεινε κανονικά εντός της κυψέλης. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα, όλες οι μέλισσες επεστράφησαν στην κυψέλη τους και τα ευρήματα που αφορούν στην κοινωνική τους συναναστροφή εξέπληξαν τους μελετητές. Οι μέλισσες που αναπτύχθηκαν σε απομόνωση φάνηκαν να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη την κοινωνική επαφή. Την επεδίωκαν, λοιπόν, συχνότερα και περισσότερο αλλά και με τρόπο αδέξιο ή κοινωνικά αμήχανο. Αντί δηλαδή να τρίβουν τις κεραίες τους στις κεραίες των άλλων μελισσών (προκειμένου να ανταλλάξουν «κοινωνικά χρήσιμες» χημικές ουσίες), η επαφή τους στόχευε άλλα μέρη του σώματος των εντόμων. Σαν να λέμε δύο άνθρωποι που κάνουν χειραψία με το κούτελο ή τρίβοντας τις πατούσες τους.
Από τον Αίσωπο μέχρι τον Νίτσε και από τον Δαρβίνο μέχρι την Πίνα Μπάους, ο άνθρωπος παρατηρεί την φύση, μιμείται την φύση και μαθαίνει από την φύση. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του διδάσκεται για τον συμπαντικό χαρακτήρα της αγάπης, της μοναξιάς, του πόνου, του έρωτα, της ένωσης, της απόστασης, του αποχωρισμού. Και της απομόνωσης. Η πρόσφατη εμπειρία της πανδημίας και κυριότερα η απώλεια τόσων ανθρώπων χάραξαν μέσα μας με τον πιο ανεξίτηλο κι επώδυνο τρόπο την εντύπωση της απομάκρυνσης, της διάστασης, της ακόρεστης επιθυμίας για συνάντηση, συνεύρεση, συνύπαρξη. Το συλλογικό τραύμα της καραντίνας άφησε πίσω του ανθρώπους ακρωτηριασμένους, σακατεμένους, εξαντλημένους και η αλήθεια είναι πως αιμορραγεί ακόμα. Και όπως οι μέλισσες της πρώτης απομονωμένης ομάδας του πειράματος, έτσι κι εμείς επιθυμούμε διακαώς να επιστρέψουμε όλοι και όλες μαζί στην ΚΥΨΕΛΗ μας, να συναντήσουμε τις αδερφές και τους αδερφούς μας, να ανταλλάξουμε πληροφορίες και γνώσεις, να υπάρξουμε μαζί σε κοινό χώρο και κοινό χρόνο. Κι ας κάνουμε χειραψία με τις πατούσες.
Για το Θέατρο ΔΡΟΜΟΣ και για την Ομάδα Μήδεια, η συγκολλητική ουσία όλων των παραπάνω είναι η τέχνη. Η μόνιμη επωδός της ανθρώπινης κατάστασης, η καθαρότερη αντανάκλαση της φύσης μας, η παρηγοριά και η έμπνευση και το πάθος και ο σκοπός και το καταφύγιό μας. Να βρούμε παρέα την διαδρομή για το κοινό μας σπίτι, να αποκαταστήσουμε τον κοινό μας προσανατολισμό, να χαράξουμε συλλογικά την πορεία μας. Κι αν δεν τα καταφέρουμε να βρούμε τον δρόμο, τουλάχιστον θα έχουμε χαθεί μαζί. Κι εκεί μπορούμε να χτίσουμε την νέα μας ΚΥΨΕΛΗ.
Το φεστιβάλ είναι διαγωνιστικού χαρακτήρα και είναι ανοιχτό σε κάθε σκηνική μορφή έκφρασης, που ενδεικτικά και όχι περιοριστικά μπορούν να περιλαμβάνουν τα εξής: θέατρο, χορός, χορο-θέατρο, μιούζικαλ, Cabaret, θέατρο σκιών, παντομίμα, stand up comedy, κλπ, με μόνο περιορισμό την θεματική: ΚΥΨΕΛΗ. Η διάρκεια των παραστάσεων πρέπει να είναι από 60 έως 90 λεπτά. Το φεστιβάλ παρέχει την παρουσίαση του έργου για δύο παραστάσεις, τεχνικό εξοπλισμό, καταχώρηση στον κατάλογο του φεστιβάλ και το 30% επί των εισπράξεων αφαιρουμένου του ΦΠΑ 6%. Θα δοθούν 6 Τιμητικά Βραβεία από πενταμελής Επιτροπή και θα αποτελείται από καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου η οποία θα ανακοινωθεί λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του Φεστιβάλ.
